10 dagen vroeger dan verwacht, op 28 februari 2022, werd ik mama van Jacqueline. Het was een intense ervaring die helemaal niet verliep zoals ik het op voorhand in mijn hoofd had 'gepland', maar waar ik desondanks toch met een heel warm en fijn gevoel op terugkijk. Dit is mijn bevallingsverhaal.
We zijn zaterdag 26 februari, ik ben 38 weken ver en heb tot nu toe een heel fijne zwangerschap gehad. De afgelopen twee weken deed ik het wat rustiger aan en kon ik me zowel mentaal als fysiek voorbereiden op de komst van ons kleintje. Mijn spullen liggen klaar, ik heb mijn bevalwensen netjes uitgeprint en de boeken die ik nog wilde lezen zijn uit. Ik ben er klaar voor! Van zenuwen is geen sprake. Tot deze avond. We hebben er net een grote wandeling doorheen de stad opzitten en ik merk dat er iets 'anders' is. Ik lijk plots wat water te lekken. Omdat ik niet zeker weet of het effectief om vruchtwater gaat, beslis ik om in bed te kruipen en af te wachten; ik heb tenslotte geen pijn en verlies geen bloed. Wellicht is dit normaal aan het einde van de zwangerschap?
Zoals gewoonlijk moet ik deze nacht een aantal keer naar toilet. Telkens wanneer ik mezelf uit bed hijs (want met mijn 38-weken buik is dat hoe ik het het best kan omschrijven) voel ik iets lekken. Ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat het nu echt wel zover zou kunnen zijn. Om 7 uur stuur ik, lichtjes zenuwachtig, doula Lori een berichtje. Na overleg met Lori maak ik Gilles wakker en bel ik naar het verloskwartier. De woorden van de vroedvrouw stellen me enigszins gerust: "Kom ergens deze voormiddag eens langs voor een testje." Deze voormiddag - het moet dus niet nu meteen en is dus niet dringend. Misschien is er ook gewoon helemaal niets aan de hand.
Om 10 uur vertrekken we richting ziekenhuis. Ik besluit om mijn ziekenhuistas nog thuis te laten. Het zal wel niets zijn. En als het toch? Dan hebben we wellicht de tijd nog wel om onze spullen op te halen. Het stelt me gerust dat alles klaar ligt just in case. Ik ruim nog snel op en doe de afwas, kwestie dat het huis netjes ligt als ik er een paar dagen niet zou zijn. Je weet maar nooit.
De weg naar het verloskwartier ken ik intussen. Ik was er al 2 keer eerder, een keer omdat ik - net als nu - dacht dat ik vruchtwater lekte, een andere keer omdat ik harde buiken had die heel snel op elkaar volgden. De vroedvrouw en stagiaire laten ons plaats nemen in dezelfde kamer als waar ik eerder al aan de monitor lag. Ietwat ongemakkelijk neem ik plaats op het bed en wacht ik de instructies van de vroedvrouw af. Hoe vaak je zo'n inwendig onderzoek in de loop van de zwangerschap ook ondergaat, wennen doet het toch echt nooit. Het is de stagiaire die het vruchtwatertestje afneemt en bij elke stap luchtig vermeldt wat er gebeurt. De vroedvrouw knikt goedkeurend en plaatst het wattenstaafje in de testvloeistof terwijl de stagiaire de monitor aanbrengt. "We laten de test even z'n werk doen en komen dan kijken. Intussen mag je aan de monitor blijven liggen." De minuten gaan tergend traag voorbij. Gilles gaat er nog steeds van uit dat het vals alarm is, ik ben intussen minder overtuigd. Wat als?
"Ga op 't gemak naar huis, maak nog een wandeling en ga nog eens goed gaan eten. Ge zult het nodig hebben."
Na een paar minuten komt de vroedvrouw de kamer terug binnen, de stagiaire in haar kielzog. "Ik denk dat je het juist aangevoeld hebt, de test geeft inderdaad aan dat het om vruchtwater gaat. Het zal dus voor vandaag of - eerder - morgen zijn." Hoewel ik ondertussen al even aan het idee heb kunnen wennen, slaat het nieuws alsnog in als een bom. Gilles en ik kijken elkaar aan, beiden niet goed wetend wat er ons te wachten staat. De vroedvrouw legt uit wat er van ons verwacht wordt. "Ga op 't gemak naar huis, maak nog een wandeling en ga nog eens goed gaan eten. Ge zult het nodig hebben. We verwachten jullie deze namiddag om 14u terug als er tegen dan nog geen verandering (lees 'weeën') is. Dan krijg je antibiotica via een infuus om een infectie te vermijden." Wanneer de vroedvrouw de kamer verlaat, voel ik de tranen over mijn wangen stromen. Het gaat gebeuren! Dit is waar ik de hele zwangerschap naar uitgekeken heb. Bijna negen maanden lang was er geen angst, maar nu vormt er zich toch een knoop in mijn maag en stel ik mezelf luidop de vraag. "Wat als ik dit niet kan?"
Bij thuiskomst verzamelen we alle spullen om vervolgens op't gemak de stad in te trekken. Ik hoop dat de wandeling de bevalling echt van start doet gaan. Tot nu toe voel ik nog helemaal niets. Als de weeën niet van zelf komen, zal ik wellicht wat kunstmatige hulp krijgen - en laat dat nu net zijn wat ik niét wil. Aan ons favoriete lunchplekje staat een gigantische wachtrij. Nu de bevalling er echt zit aan te komen, lijkt wachten in een rij misschien niet de beste keuze. We wandelen door naar een ander leuk lunchplekje. Ik neem de raad van de vroedvrouw ter harte en bestel een stevige stapel pannenkoeken. Wanneer alles achter de kiezen is, is er van weeën nog steeds geen sprake. Hopelijk verandert dat nog tijdens onze wandeling huiswaarts.
Ik word een klein beetje wanhopig. We doorkruisten te voet de hele stad en nog steeds voel ik niets. Ik neem nog rustig een douche, zeg gedag aan de katten en dan is het echt tijd om richting ziekenhuis te trekken. In de auto maak ik me sterk dat er nog tijd is om alles natuurlijk op gang te laten komen. Er moét nog niet per se iets gebeuren, de weeën kunnen ook nog spontaan starten. Het komt goed.
Gepakt en gezakt komen we aan op het verloskwartier. We mogen plaats nemen in de verloskamer waar we een paar weken geleden met de hoofdvroedvrouw onze bevalwensen hadden besproken. Op een of andere manier geeft dat me vertrouwen en rust. Hier was ik al eens eerder. Nadat we ons hebben geïnstalleerd plaatst de vroedvrouw het infuus - en dan is het wachten. Het is zondag en dus heel rustig in AZ Maria Middelares, ideaal om zo ongeveer alle trappen van het ziekenhuis nog meerdere keren op en af te lopen om de weeën uit te lokken. Het mag niet baten. Ook een flesje Gini (de kinine in Gini zou weeën opwekken) in de cafetaria brengt geen schot in de zaak. Omdat er intussen al heel wat uren verstreken zijn vanaf het moment dat ik vruchtwaterverlies opmerkte, is het belangrijk dat er iéts gebeurt.
Er wordt een prostaglandine tampon geplaatst om mijn baarmoederhals weker te maken. Die eerste 'ingreep' zorgt voor een paar extra centimeters. Oef! Misschien gaat het vanaf nu sneller? Intussen is doula Lori ook gearriveerd en is de sfeer in de verloskamer heel gemoedelijk. Ik vind het zo fijn om naast Gilles ook Lori aan mijn zijde te hebben, om te relativeren, te sussen en te steunen. We hebben zo'n fijne dynamiek met ons drie! Omdat het nog te traag gaat en er van weeën nog steeds geen sprake is, besluit de vroedvrouw dat mijn vliezen gebroken moeten worden. Ik begrijp het niet goed - ik verlies toch al vruchtwater? Omdat ik in mijn bevalwensen heb aangegeven dat ik graag goed op de hoogte ben van wat er gebeurt en wat er komt, legt de vroedvrouw me uit waarom die tweede 'ingreep' nodig is in het proces.
Door het breken van mijn vliezen (hallo hoeveel water zit er in zo'n vruchtzak?!) start de arbeid écht. Mijn weeën komen nu echt op gang en het valt me in eerste instantie best wel mee. Gilles en Lori weten me af te leiden en er wordt nog volop gelachen tussen het opvangen van de weeën door. Als blijkt dat het nog steeds niet snel genoeg gaat, wil de vroedvrouw me kunstmatige oxytocine toedienen. Da's niet zo'n grote moeite, "het infuus zit er toch al." Ik vraag om nog even te wachten. Ik wil nu echt wel graag mijn lichaam zélf z'n werk laten doen. De vroedvrouw schrikt een beetje van mijn vastberadenheid maar gaat akkoord. Ik krijg nog een extra uurtje.
Terwijl ik in Gilles' hand knijp en Lori over mijn hoofd wrijft concentreer ik me enkel nog op mijn weeën en de baby. Gilles spreekt me moed in. Het gaat nu écht niet lang meer duren.
Hoe gek het ook klinkt, die 60 minuten vliegen als het ware voorbij. Intussen is er opnieuw heel wat tijd verstreken sinds het eerste vruchtwaterverlies en vlot het nog steeds niet zoals gehoopt. Afspraak is afspraak, ik stem in met het toedienen van de oxytocine, niet wetende dat weeënopwekkers het bijzonder pittig maken als je zonder epidurale verdoving bevalt. Plots wordt het heel heftig. Ik raak in een roes en moet tussen het opvangen van de weeën (dat doe ik steeds rechtstaand) even tot rust komen in de sofa op de verloskamer. Naar het einde toe moet Gilles me echt uit de zetel tillen en onderga ik gewoon. Omdat ik vrees dat de weeën stil zullen vallen bij een epidurale verdoving, probeer ik vol te houden en door te bijten. Wanneer het echt ondraaglijk wordt, en Gilles en Lori me al meermaals hebben aangemoedigd om niet al mijn krachten nu al te verspillen , roep ik "Oké, 't is goed, ik zal wel een epidurale nemen." Wanneer de vroedvrouw de anesthesist opbelt, krijg ik plots een heel heftige persdrang. Ik weet niet wat er gebeurt, zo plots en intens overvalt het me. En dan gaat het ineens heel snel. De vroedvrouw checkt nog even het aantal centimeters. Blijkt dat ik op 45 minuten tijd van 5 naar 9,5 cm ging. Terwijl de vroedvrouw de anesthesist laat weten dat het niet meer nodig is, raak ik in paniek. Ik kàn echt niet meer. Hoe ga ik nog een uur (want dat had ik ergens gelezen) persen terwijl ik op ben? Terwijl ik in Gilles' hand knijp en Lori over mijn hoofd wrijft concentreer ik me enkel nog op mijn weeën en de baby. Gilles spreekt me moed in. Het gaat nu écht niet lang meer duren.
Om 1:38 is ze er, Jacqueline Claeys. Vernoemd naar mijn grootmoeder en meter. 51 centimeter en 3,6 kilogram. Het persen duurde uiteindelijk maar een klein kwartier en viel veel beter mee dan verwacht. Omdat ik zonder epidurale verdoving beviel, voelde ik heel natuurlijk aan hoe het 'moest'. Ik heb Jacqueline aangenomen en op mijn borst gelegd, helemaal overdonderd en onder de indruk maar zo intens gelukkig. Alle clichés hierover zijn zò waar: 't is het schoonste moment van je leven.
Het ging niet zoals gepland, maar ik had wél het gevoel dat ik de bevalling mee 'regisseerde'.
De 45 minuten die volgden op de bevalling waren erg onaangenaam. Hoe hard ik ook probeerde, ik kon me niet op Jacqueline focussen terwijl er gehecht werd. Voor mij ging de 'wanneer je je kind in je armen hebt, vergeet je al de rest' dus in eerste instantie niet op. Daar voelde ik me de dagen na de bevalling erg verdrietig over. Ik had het gevoel dat ik niet intens genoeg had genoten van die eerste minuten - zou zij dat ook zo aangevoeld hebben?
Ondanks het feit dat er in the end van mijn bevalwensen niet veel overbleef, kijk ik toch met een heel fijn gevoel terug op mijn bevalling. Het ging niet zoals gepland, maar ik had wél het gevoel dat ik de bevalling mee 'regisseerde'. Ik werd steeds op de hoogte gehouden, had inspraak en werd heel warm omringd. Dankbaar dat ik dit moment zo bewust heb kunnen beleven en vooral verwonderd over tot wat een vrouwenlichaam in staat is!
